Ντίπι

Το Ντίπι είναι ένα μικρό, γραφικό λιμάνι στη δυτική άκρη του μυχού του κόλπου της Γέρας. Είναι ο πρώτος οικισμός που συναντά κανείς μόλις στρίψει από τον δρόμο Μυτιλήνης Καλλονής προς Παππάδο. Εκεί αράζουν ψαρόβαρκες και όπως μου είπε η ιδιοκτήτρια του μοναδικού καφενείου, παλιά άραζαν και μεγάλα πλοία. Το αναγνωρίζει κανείς από το φουγάρο του πυρηνεργοστάσιου που δεσπόζει καθώς πλησιάζεις. Είναι το επίνειο πολλών χωριών της γύρω περιοχής: Κάτω Τρίτους, Μυχούς, Ίππειους, Σκούντας, Κεραμειάς, Ασωμάτου, Λάμπου Μύλων. Πολλά διόροφα, πέτρινα σπίτια και εγκαταλελειμμένες αποθήκες συνθέτουν το οικιστικό τοπίο. Δίπλα από το καφενείο υπάρχει ο χώρος home for a day, εντευκτήριο και εστιατόριο για τους πρόσφυγες. Η περιοχή ονομάστηκε έτσι από μια φράση που είπε κάποιος και που έμεινε παροιμιώδης όταν μετά από κάποιον σεισμό, μάλλον κάποιον από τους καταστροφικούς του 19ου αιώνα (το 1867 ή το 1889)η περιοχή ισοπεδώθηκε: “εδώ δεν έμεινε ντιπ” (από την τουρκική λέξη που σημαίνει “πάτος, τίποτα”).
Στις δύο πλευρές του λιμανιού υπάρχουν δύο υπέροχες αμμώδεις παραλίες με θέα όλο τον κόλπο της Γέρας.
Το Ντίπι βρίσκεται σε έναν πολύ σημαντικό υδροβιότοπο που σχηματίζεται από το δέλτα του ποταμοχειμάρρου Ευεργέτουλα, που πηγάζει από το όρος Όλυμπος στην περιοχή της Αγιάσου και είναι ένας από τους τρεις χαρακτηρισμένους οικότοπους Natura 2000 της Λέσβου. Πολλά ρυάκια και έλη φιλοξενούν πλούσια άγρια πανίδα και χλωρίδα. Εδώ θα συναντήσει κανείς νεροχελώνες καθώς και πτηνά όπως ο μαυροκέφαλος γλάρος, ο λεγόμενος και μαυροκέφαλος, το πουλάκι παραδαλοκεφαλά, τη βίδρα (lutra lutra). Γύρω από τα έλη θάλλει ένας πανέμορφος και εύρρωστος καλαμιώνας μέσα στον οποίο συναντά κανείς και ενδιαφέρουσα άγρια χλωρίδα. Ένας από τα πιο εντυπωσιακά φυτά είναι η Φέρουλα ή Νάρθηκας με τα κίτρινα άνθη, το φυτό που χρησιμοποιούσαν από την αρχαιότητα για να ανάβουν τους πυρσούς και που σύμφωνα με την παράδοση είναι αυτό που κρατούσαν οι μαινάδες για θύρσο.
Άφθονα είναι και τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής που παρέχουν ενδείξεις κατοίκησης από την προϊστορική εποχή. Πρόσφατα, στη γύρω περιοχή βρέθηκε και ένας ασύλητος μυκηναϊκός τάφος που χρονολογείται στην Υστεροελλαδική ΙΙΙ περίοδος, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 1400- 1100 π.Χ.